ஈஸ்டர் நேசம் என்ற எனது வகுப்பாசிரியயை

ஈஸ்டர் நேசம் என்ற எனது வகுப்பாசிரியயை என்னை மிகவும் கவர்ந்த பிடித்த ஆசிரியை. நான் சாதாரண அரசுப் பள்ளியில் படிக்கும்போது எனக்குப் பிடித்த ஆசிரியையை  இன்னும் என்னால் மறக்கமுடியவில்லை. நல்ல சிகப்பாய் மிகவும் அழகாக இருப்பார்கள் .அடிக்கவே மாட்டார்கள்.கன்னத்தை கிள்ளி செல்லமாய் முத்தமிடுவார்கள்.இன்னும் அவரின் முகமும் முத்தமும் அன்பும்  நினைவில் இருக்கிறது.

 அப்போது ஏழு அல்லது எட்டு வயதிருக்கும் இரண்டாவது படிக்கும்போது  . மதிய நேரத்தில் நிறைய மாணவர்கள் தூங்கி வழிவார்கள் நானும் அப்போது அப்படித்தான் தூங்கினேன். இதை மறுக்க யாராலும் முடியாது அப்போதைய வயது அப்படித்தான் இருக்கும்.ஆனால் அந்த நேரத்தில் அவர்கள் கதை சொல்ல தொடங்கினால் எல்லோருமே தூங்காமல் இருந்ததுண்டு

அப்போதெல்லாம் நல்ல கான்கிரீட் கட்டிடங்கள் இருக்கவில்லை  ஓடுபோட்ட கூரைகள்தான் இருந்தது. ஆனால் நல்ல உஷ்ணமான காற்றோட்டமாய் 

இருக்கும்.அவ்வாறான மதிய வேளையில் சில நேரங்களில் நானும் அசந்து தூங்கி வழிந்திருக்கிறேன்.அப்போதெல்லாம் சிறு குச்சியை வைத்து அடிப்பதுபோல்  மிரட்டுவார்கள்.

இன்னும் சில ஆசிரியர்களோ வீட்டுப்பாடம்  எழுதாமல் தலைசீவி வாராமல் இருக்கும் மாணவர்களுக்கு கொடுக்கும் அதிகபட்ச தண்டனைகள் காலில் மண்டியிட்டு வகுப்பறையின்  மூலையில் உட்காரச் சொல்வார்கள் . இந்த தண்டனைதான் சின்ன வயதில் மாற்றத்தை ஏற்படுத்த அல்லது படிக்கவைக்க தரும் தண்டனையை இருந்தது.

ஆனால் இன்று  மாணவர்கள் மனதளவில் பாதிக்கும் தண்டனைகளே ஆசிரியர்கள் கொடுக்கும் அதிகபட்ச தண்டனைகளாய் இருக்கிறது.இது மாணவர்களை விரக்தியின் உச்சத்திற்கு கொண்டுபோய் தற்கொலைகள் செய்யும் அளவுக்கு அல்லது அவமானப்படுத்தி அனைவரின்முன் நிற்குமளவுக்கு இன்றைய கல்வித்தரம் கடுமையாய் இருக்கிறது.இதனால் மாணவர் ஆசிரியரிடையே  புரிதல் இருக்க முடிவதில்லை.

ஆனால் எனக்கு எனது ஆசிரியை அன்று கொடுத்த அதிகப் பட்ச தண்டனையே
வெளியில் என்னை நிற்கவைத்து அதையே தண்டனையாய் செய்தார்.இன்று நடக்கும் கொள்ளைகளுக்கும் கொடுமைக்கும் சட்டமே பாதுகாப்புக் கொடுக்கிறது.அதனால் கல்வி என்பது வியாபார நோக்கமாய் இருக்கிறது.

ஆம்,மாற்றம் வேண்டும் கல்வியாளர்களின் மனதில் மாற்றம் வேண்டும்.நல்லக் குடிமகனை உருவாக்கும் நல்லெண்ணம் வேண்டும்.நாளும் நற்பணி செய்யும் நேர்மையான குணம் வேண்டும்